Mooi van lelijkheid

Alle mooie dingen hebben een keerzijde. Hoe mooi een dorp als Beetsterzwaag ook is. Het wandelen langs de landhuizen, de sfeervolle Hoofdstraat met zijn leuke winkeltjes en dan de parken, de overtuin bij Lyndensteyn. Je hebt de neiging als je in dat prachtige park wandelt, met zijn monumentale bomen, de weerspiegelingen in het water en het landhuis in het zicht om alleen maar te genieten van de grootse schoonheid te denken dat de wereld bestaat uit mooie dingen. Maar ook deze schoonheid heeft letterlijk een achterkant. Als je goed kijkt zie je de achterkant, de zijkant van het park herbergt een aantal schuren, de vergane glorie van wat ooit is geweest. Verpauperd en niet meer in gebruik. Van wie deze schuren zijn geweest...... Dat laat zich raden, Wellicht de tuinman van dit grote landgoed. Ergens moest het tuingereedschap opgeborgen worden, heel misschien.... Ik weet het niet, maar in ieder geval zijn deze schuren mooi van lelijkheid. Wat mij boeit is dat ene gele deurtje. Misschien was het heel toevallig een blikje verf wat er nog stond. Ach dat kon wel op de deur, dan was het verfblik ook leeg. Of heeft het misschien toch een historisch verantwoorde kleur gekregen.
Eigenlijk houd ik wel van deze onvolmaaktheid.En dan die 2 schuren, ze steunen elkaar, ze houden zichzelf kranig staand in het leven. Vechtend om zich staande te houden in weer en wind, zorg dragend dat ze niet ten onder gaan door de aanvallen van de woekeren de natuur. De identiteit die deze schuren met zich meedragen. Het leven heeft hun gevormd en getekend. Blij dat ook dit bestaat.
Even gaan mijn gedachten uit naar dat landgoed aan de overkant. De plaats waar nu kinderen en volwassenen naar school gaan, therapie krijgen, revalideren. Mensen met een eigen identiteit, een weg zoeken, fier, sterk op weg naar....
Dat is iets waar ik heel veel respect voor heb, warm van wordt, ach eigenlijk schieten woorden tekort.


De (on)volmaaktheid van het erf.


Ach, thuis is het ook niet anders, en eigenlijk wil ik dat ook niet. Niet alles is volmaakt, maar ik houd van die achterkant, die keerzijde met al zijn onvolmaaktheden.
Tegen het kippenschuurtje staat een tafeltje met Keulse potten. Vorig jaar gekregen van een vriendin uit Oud Beijerland. Een leuke herinnering. Nu heb ik de potten gevuld met het voorjaar, de blauwe viooltjes. De kleine zinken harspotjes wachten op de eerste bloemen. Zodra ik kleine boeketjes kan plukken worden de potjes gevuld, alhoewel ze zo leeg ook prachtig zijn.