Fruitbomen snoeien in Jistrum

Jistrum, een klein landelijk plaatsje in de Noordelijke Friese Wouden. Een rustig slapend dorpje. Zeker in de ochtend als je aankomt. Via Landschapsbeheer snoeien we met een ploegje mannen en vrouwen historische boomgaarden met oude fruitrassen. Het dorp wist ervan dat we kwamen. Behalve de eigenaar kwam ook regelmatig een buurman kijken, mee oordelen en een praatje maken.
Een gezellige nieuwsgierigheid en interesse. Dan komen er verhalen los, van de boomgaard, ooit vol met bomen, nu stonden er nog 4 grote fruitbomen. De buurman vertelde met trots dat hij nog de Friesche wichters bezat. Nee, denk nu geen verkeerde dingen. Een zeldzaam pruimenras die vroeger heel veel voorkwam. Nu probeert de pomologische vereniging de plekken in kaart te brengen waar nog zo,n wichter in het landschap staat.




Maar dan is het tijd om te snoeien, er moet veel gesnoeid worden, veel achterstallig onderhoud. Het is afwisselend weer, droog met zo af en toe fijne regen. Halverwege de ochtend is het koffietijd. Binnen gaan de laarzen uit en rondom de keukentafel zitten we dan met de trotse boomgaardbezitter aan een kopje leut met koek.

Ik krijg nog even de tijd om rond te kijken in de schuurgedeeltes, die oude huizen altijd bezitten. Een schuur vol verhalen. De heer des Huizes vertelt dat het huis een voormalige bakkerij was. De ovendeuren zaten er nog. Je kunt de groene deuren ontdekken op de foto. Maar bij het overdragen van het huis zijn de ovens door de bakker verwijdert. Hij wilde geen concurentie op het dorp. In vroegere dagen bezat Jistrum 2 bakkers, een bakker die bakte voor de Nederlands Hervormde kerkgangers en een bakker die zijn brood bakte voor de gereformeerde kerkgangers. Ik heb dit nooit geweten.
De schuren vertellen het verhaal van het werkzame leven rondom huis, de liefde voor het stekken van planten, het zorgdragen van een opgeruimd erf en een schoon huis. Het zijn de doorleefde muren (zonder kalkverf van een duur merk) puur natuur gevormd door de tand van de tijd.


De regen stroomt aan het eind van de ochtend met bakken uit de lucht, maar gelukkig zijn we uitgesnoeid. Uitgezwaaid en met stekken van de Wichters van de buurman gaan we naar huis. Thuisgekomen gaan de wichters eerst in een pot. We moeten ze vertroetelen en hopen dat ze aanslaan. Dan willen wij ze planten langs de slootkant bij de boomgaard. De plaats waar ze horen te staan. En dan maar hopen dat over ..... jaren er een heel rij wichters staan te bloeien in het voorjaar. Kijk dat is nu geluk in het verschiet.