Wit, wit, wit, en een klein beetje grijs

Krijtwit, kiezelwit, sneeuwwit, steppewit, ivoorwit, melkwit, poederwit, roomwit, donswit, kalkwit, schelpwit, bruidswit, eiwit, zandwit, helderwit, magnoliawit, antiekwit, zomerwit, .....



Wit is geen kleur wordt er vaak gezegd. Maar wit heeft kleur van zichzelf. Wit heeft kracht. Het is een sterke kleur die frisheid en helderheid uitstraalt. Iedere andere kleur in de nabijheid van wit zal een groot contrast opleveren.
Dat is de reden dat ik witte serviesdelen verzamel. In de groene omgeving van buiten, de bloemen die bloeien, de groente die je er op serveert is het een prachtig contrast. De terinne heb ik afgelopen vrijdag gekocht. Het is een klein formaat. In totaal is hij ongeveer 30 cm. hoog, een schattig klein formaat. Ik denk dat het goed te gebruiken is om een heel speciaal gerecht in te serveren. Klein maar fijn moet je denken.




Wit in combinatie met grijs,

Soberheid ten top. Grijs is er in allerlei nuances, het is niet saai, zeker niet in combinatie met de vele gekleurde witten. Het zorgt voor een rust en kalmte en geeft toch een krachtig beeld. Materialen uit de natuur kun je prachtig combineren met de witten en grijzen. Mijn trots is op dit moment bijna een kitscherig hertje. Glimmend zilvergrijs, ligt hij fier op een wit plateau. Dit hertje is niet schuw zoals de herten die elke avond in het weiland staan. Deze blijft kalm en steevast op zijn plaats totdat....... ik misschien weer iets wil veranderen.




Mogen herten blijven met de paasdagen?????

www.itfoarhus.nl - landelijk en stijlvol

Uitbreiding van logeeradres

Vandaag, je raadt het al, het weer was droog, heel af en toe kwam de zon door. Prima tuinweer. We blijven hier voorlopig aan het snoeien, het ruimen, het zaaien en verplanten. Maar langzamerhand is het te zien. De tuin is groot, bijna 3000 m2. Dat is niet in een dag opgeruimd en geschoond. Dat hoeft ook niet, want ik houd ook van een doorleefde tuin. Maar het onkruid zal ik toch iets het hoofd moeten bieden, anders hebben we in de zomer meer onkruid dan bloemen. De fruitbomen zijn allemaal gesnoeid. De moestuin is op orde en de wortelen zijn gezaaid en de peultjes geplant. De sla komt op en ook de raapstelen. Het is een heel voldaan gevoel om langzaam de chaos zien te veranderen in een ietwat leefbaarder geheel. De plantenbakken zijn weer gevuld. Op de tafel in de boomgaard zorgen de witte violen met hun lichtende kopjes voor een gezellig sfeertje.
De kippen houden om een uur of vier vaak een kippenvergadering op de stoelen. Na een half uur schijnen ze de dag doorgenomen te hebben,. Ze maken nog een scharrelronde rondom de boerderij om vervolgens hun stok op te zoeken. (Ja daar komt de uitdrukking vandaan).

De eenden scharrelen achter elkaar aan en zijn op zoek naar plaatsen waar ze zich intiem kunnen afzonderen. We zijn natuurlijk niet voor niets een Logement. Dus we hebben weer een aantal boomstammetjes gezaagd, de eendenkorf van zolder gehaald. Hans heeft het logement voor het eendenpaar geinstalleerd. Nu maar afwachten of een eendenpaar de goedkeuring geeft.



Het logement kunt u bezoeken op de website: www.itfoarhus.nl

Mooi van lelijkheid

Alle mooie dingen hebben een keerzijde. Hoe mooi een dorp als Beetsterzwaag ook is. Het wandelen langs de landhuizen, de sfeervolle Hoofdstraat met zijn leuke winkeltjes en dan de parken, de overtuin bij Lyndensteyn. Je hebt de neiging als je in dat prachtige park wandelt, met zijn monumentale bomen, de weerspiegelingen in het water en het landhuis in het zicht om alleen maar te genieten van de grootse schoonheid te denken dat de wereld bestaat uit mooie dingen. Maar ook deze schoonheid heeft letterlijk een achterkant. Als je goed kijkt zie je de achterkant, de zijkant van het park herbergt een aantal schuren, de vergane glorie van wat ooit is geweest. Verpauperd en niet meer in gebruik. Van wie deze schuren zijn geweest...... Dat laat zich raden, Wellicht de tuinman van dit grote landgoed. Ergens moest het tuingereedschap opgeborgen worden, heel misschien.... Ik weet het niet, maar in ieder geval zijn deze schuren mooi van lelijkheid. Wat mij boeit is dat ene gele deurtje. Misschien was het heel toevallig een blikje verf wat er nog stond. Ach dat kon wel op de deur, dan was het verfblik ook leeg. Of heeft het misschien toch een historisch verantwoorde kleur gekregen.
Eigenlijk houd ik wel van deze onvolmaaktheid.En dan die 2 schuren, ze steunen elkaar, ze houden zichzelf kranig staand in het leven. Vechtend om zich staande te houden in weer en wind, zorg dragend dat ze niet ten onder gaan door de aanvallen van de woekeren de natuur. De identiteit die deze schuren met zich meedragen. Het leven heeft hun gevormd en getekend. Blij dat ook dit bestaat.
Even gaan mijn gedachten uit naar dat landgoed aan de overkant. De plaats waar nu kinderen en volwassenen naar school gaan, therapie krijgen, revalideren. Mensen met een eigen identiteit, een weg zoeken, fier, sterk op weg naar....
Dat is iets waar ik heel veel respect voor heb, warm van wordt, ach eigenlijk schieten woorden tekort.


De (on)volmaaktheid van het erf.


Ach, thuis is het ook niet anders, en eigenlijk wil ik dat ook niet. Niet alles is volmaakt, maar ik houd van die achterkant, die keerzijde met al zijn onvolmaaktheden.
Tegen het kippenschuurtje staat een tafeltje met Keulse potten. Vorig jaar gekregen van een vriendin uit Oud Beijerland. Een leuke herinnering. Nu heb ik de potten gevuld met het voorjaar, de blauwe viooltjes. De kleine zinken harspotjes wachten op de eerste bloemen. Zodra ik kleine boeketjes kan plukken worden de potjes gevuld, alhoewel ze zo leeg ook prachtig zijn.

Een zondagmiddag wandeling

Ik kan het niet laten om toch nog te vertellen van de zondagmiddag wandeling. Je weet wel in dat mooie adelijke dorpje. Daar waar de ministers ooit in het geheim hebben vergaderd. Ja, weggelegd voor het hogere volk? De afgelopen zondag hebben we hier rondgedwaald. Een prachtige middag met als afsluiting een wandeling door de tuin aan de overkant. Je zult je afvragen welke overkant. De overkant van Lyndensteyn. Een landgoed ooit bewoond door Baron van Lynden. Zij hadden een dochtertje Cornelia. Cornelia is al jong overleden en ter nagedachtenis heeft de Baron zijn vermogen en bezittingen nagelaten aan een stichting voor het welzijn van langdurig zieke kinderen.
Ook onze zoon heeft op deze school gezeten. Het was een prachtige tijd. Maar goed, terug naar de wandeling.





De tuin is ooit aangelegd door de bekende architect Roodbaardt. Hij heeft meerdere tuinen bij landgoederen aangelegd. Kenmerkend is de golvende lijnen in zijn ontwerpen en de zichtas op het landgoed. Aan het eind van de tuin kun je genieten op een bank. Dan zie je in de verte Lyndensteyn. Er zijn verschillende bochten langs de vijver. En als je daar zit, stil, vogels hoort fluiten, waan je je terug in de 19e eeuw. Elk moment verwacht je dat de freule met haar parasol,ter bescherming tegen de lentezon (een zeer blanke huid was modern) de bocht om komt. Bekend is dat vroeger de heer des huizes graag uit wandelen ging met zijn geliefde. Vooral natuurlijk op de zondagmiddag. Dan werd je gezien. De heer des huizes zorgde ervoor dat zijn vrouw in de mooiste jurken kon wandelen, voorzien van sieraden, een hoed met allerlei fraaie versierselen. en zo mogelijk een beurs, bewerkt met kralen en een zilveren beugel. Het liefst wilde de heer dat de vrouw een jurk droeg met vanuit haar wespentaille zeer breed over de heupen een rok. Dan kon men goed zien dat de heer des huizes goed in de slappe was zat. Niet voor niets de uitdrukking, men heeft het op zijn heupen, of wie het breed heeft, laat het breed hangen.

Gelukkig is er wel wat veranderd. Hans en ik hebben een tijd op het bankje gezeten in de lentezon, wachtend op..... die freule. We hebben haar niet gezien, wellicht bleef ze binnen vanwege de "felle" lentezon.

Het vervolg.......

Als je een middag in Beetsterzwaag rond wandelt, vraag je je telkens weer af hoe men vroeger in dit dorp leefde. Het dorp van de adel, de baronnen, de jonkvrouwen en freules. Ongetwijfeld hebben zij ook op de zondagmiddag een wandeling gemaakt door de parken, misschien even uitrustend op het bankje in het prieel, met uitzicht op het huis. Het huis met zijn balkonnen en statige voordeur. Wie liet het dienstmeisje binnen, en zei ze ook dat je je voeten moest vegen. Of vroeg ze eenvoudig naar je naam. Om vervolgens met een knikje te melden dat ze de heer des huizes op de hoogte zal brengen van het bezoek. En mocht je dan plaatsnemen op de tip van de stoel, in die inmense betegelde hal met zijn statige trap naar boven, wachtend tot je ontboden werd. En wat gebeurde er allemaal achter die deuren. Er komen wel 10 deuren uit in die hal van het Lyclamahuis.

Hoe het er nu uitziet, dat weet ik wel. Ik kom wel eens binnen. Via mijn werk heb ik contacten met de gemeente. Tegenwoordig kun je in het Lyclamahuis trouwen. Nog regelmatig rijden er koetsen voor en stappen er goedgeklede jongeheren en dames uit de koets en worden ontvangen, in stijl.

Als ik dat toendertijd had geweten, dan was ook dit een prachtige locatie geweest.

Beetsterzwaag, een monumentaal dorp in de namiddag.

Behalve op de kop in de tuin....

Doen we ook nog andere leuke dingen. Het weer is nog steeds prachtig, zon en lekker warm. Zondag hadden we hard in de tuin gewerkt, maar niet de hele dag. s'Middags zijn we naar Beetsterzwaag geweest, een landelijk dorp met grote landhuizen en veel prachtige oude gevels. Een dorpje, 5 kilometer van ons vandaan. Klein maar voor een slaperige zondagmiddag prima. Je kijkt er je ogen uit. De winkels waren open en ja hoor, daar hadden ze de rieten tas in de etalage liggen. Die had ik al eerder gezien op een van de blogs. Kijk het Noorden loopt mee in de pas.

Een dorp waar je een terras kan pikken en waar je nog wijn uit het vat kan kopen, verse olijven, veel brocante en een aantal prachtige kleding- en woonwinkels. Hadden wij geluk dat we die zondag binnen konden kijken.

Een heuse lentedag op 21 maart

Eindelijk is het zover, 21 maart. Volgens de kalender de eerste lentedag. We waren al verwent met een aantal lentedagen, maar vandaag schijnt de zon volop. Een dag om buiten bezig te zijn. Afscheid te nemen van de winter. Lange tijd hebben de zaaddozen en schermen van bloemen, de grassen en restanten van de plantenwereld als sculpturen in de tuin gestaan. Soms versiert met een suikerlaagje rijp, en veelal hebben ze lagen sneeuw gedragen. Een witte beeldentuin hebben we aanschouwt, een winter lang. Maar nu is het tijd om afscheid te nemen van de vergane glorie. Alles weg te knippen, weg te harken en alle plantendelen en takken te versnipperen. Nu mogen ze dienst doen op de paden of als mulch laag.
Bergen plantenresten slepen we richting composthoop, volgend jaar hebben we weer een nieuwe compostlaag voor de moestuin, de eeuwige cirkel van doorgaan. Een paar foto,s van de zonovergoten dorre wereld, die nog een keer tot leven lijkt te komen voordat ze plaats maken voor de narcissen, de blauwe druifjes en......


De crocussen in de boomgaard doen hun best. Wonderbaarlijk laten de kippen deze crocussen met rust. Waarschijnlijk smaken ze niet. Zo op de foto lijkt het al een hele boomgaard vol, maar schijn bedriegt, misschien ooit.







De oorlog die heerste in de moestuin begint langzaam op een vredig stukje grond te lijken. Paden krijgen een nieuwe laag, jawel van de versnipperde takken en plantendelen. De bedden worden geschoont, en de wortelen gaan de grond in. Paarse wortelen, en het vergeten ras de gele Lobicher wortelen. Vroeger bestonden er geen oranje wortelen. Maar koning Willem van Oranje heeft hier verandering ingebracht. Ter ere van zijn verjaardag zijn er oranje wortelen gekweekt. Nu weten we niet anders meer.

De leibomen die ik zelf geënt heb worden al heuse boompjes die fruit gaan dragen. Vorig jaar hadden we hier de eerste appels en peren aan. De sla in de koude bak doet het goed. Ik denk dat we over 4 weken de eerste sla uit eigen tuin kunnen oogsten. Ik kan me er nu al op verheugen. Er is nog veel werk te doen, maar we genieten van de zon en een kop cappucino tussendoor, het is prima vol te houden. De spreeuwen in de tuin maken al een flink lawaai en de duiven scharrelen al weer aardig rond in het vogelbosje. Ze zijn op zoek naar hun vertrouwde boom. Ik ben benieuwt naar hun nest, duiven zijn geen handige bouwers. Het nest is veelal gammel en het is dan ook te hopen dat er niet teveel en te zware winden gaan waaien. Vorig jaar hebben we tweemaal achter elkaar een duivennest vol gehad met jongen. Dat is een prachtig gezicht.

Volop leven in de tuin, volop werk, volop genieten, het begint er weer op te lijken.

Fruitbomen snoeien in Jistrum

Jistrum, een klein landelijk plaatsje in de Noordelijke Friese Wouden. Een rustig slapend dorpje. Zeker in de ochtend als je aankomt. Via Landschapsbeheer snoeien we met een ploegje mannen en vrouwen historische boomgaarden met oude fruitrassen. Het dorp wist ervan dat we kwamen. Behalve de eigenaar kwam ook regelmatig een buurman kijken, mee oordelen en een praatje maken.
Een gezellige nieuwsgierigheid en interesse. Dan komen er verhalen los, van de boomgaard, ooit vol met bomen, nu stonden er nog 4 grote fruitbomen. De buurman vertelde met trots dat hij nog de Friesche wichters bezat. Nee, denk nu geen verkeerde dingen. Een zeldzaam pruimenras die vroeger heel veel voorkwam. Nu probeert de pomologische vereniging de plekken in kaart te brengen waar nog zo,n wichter in het landschap staat.




Maar dan is het tijd om te snoeien, er moet veel gesnoeid worden, veel achterstallig onderhoud. Het is afwisselend weer, droog met zo af en toe fijne regen. Halverwege de ochtend is het koffietijd. Binnen gaan de laarzen uit en rondom de keukentafel zitten we dan met de trotse boomgaardbezitter aan een kopje leut met koek.

Ik krijg nog even de tijd om rond te kijken in de schuurgedeeltes, die oude huizen altijd bezitten. Een schuur vol verhalen. De heer des Huizes vertelt dat het huis een voormalige bakkerij was. De ovendeuren zaten er nog. Je kunt de groene deuren ontdekken op de foto. Maar bij het overdragen van het huis zijn de ovens door de bakker verwijdert. Hij wilde geen concurentie op het dorp. In vroegere dagen bezat Jistrum 2 bakkers, een bakker die bakte voor de Nederlands Hervormde kerkgangers en een bakker die zijn brood bakte voor de gereformeerde kerkgangers. Ik heb dit nooit geweten.
De schuren vertellen het verhaal van het werkzame leven rondom huis, de liefde voor het stekken van planten, het zorgdragen van een opgeruimd erf en een schoon huis. Het zijn de doorleefde muren (zonder kalkverf van een duur merk) puur natuur gevormd door de tand van de tijd.


De regen stroomt aan het eind van de ochtend met bakken uit de lucht, maar gelukkig zijn we uitgesnoeid. Uitgezwaaid en met stekken van de Wichters van de buurman gaan we naar huis. Thuisgekomen gaan de wichters eerst in een pot. We moeten ze vertroetelen en hopen dat ze aanslaan. Dan willen wij ze planten langs de slootkant bij de boomgaard. De plaats waar ze horen te staan. En dan maar hopen dat over ..... jaren er een heel rij wichters staan te bloeien in het voorjaar. Kijk dat is nu geluk in het verschiet.

Voorjaar rondom Hemrik

Vandaag hebben Lisanne en ik op terug weg naar huis bij het tuincentrum wat zaden gehaald voor de moestuin. En op de terugweg, de zon scheen en het was hier nog prachtig weer zijn we gestopt bij een huis met een paarse wei. Verbaasd hebben we gekeken naar de hoeveelheid crocussen. De echte ouderwetse lichtpaarse crocus. Zoveel, er was geen beginnen aan om ze te tellen.
In onze boomgaard hebben we dezelfde crocus geplant. Eeen aantal plaatsen zijn nu gevuld onder de bomen. Maar onze boomgaard kan nog niet tippen aan deze paarse weide. Maar ooit, eens......

We kregen de smaak te pakken en zijn bij het Ald Djip ook gestopt. De ooievaars strijken daar weer neer in hun nesten. Ze hadden het druk en ze vlogen af en aan. Een luid geklepper is tot in de verre omtrek te horen. Nu weten we zeker dat het voorjaar eraan komt.

Daar hebben we een ommetje gemaakt, gekeken en gefotografeert. Ook het oude tolhuisje moest eraan geloven. Tol hoeven we niet meer te betalen, maar het blijft een prachtig oud monumentje.

Beiden beseffen we dat we een stelletje gelukvogels zijn, genietend van de vrije middag, het mooie weer en onze prachtige omgeving.

Wit, wit en nog eens.....

Wit met een klein beetje kleur, dat was de oogst van het afgelopen weekend.

De vlooienmarkt in Leeuwarden biedt heel veel, soms onbetaalbaar, het betaalbare gaat mee naar huis. En natuurlijk blijf ik vallen voor wit serviegoed, soms met een klein beetje kleur.

Thuisgekomen krijgt het eerst een plekje om van te genieten. Meestal in de bedstedekast, daar waar je binnen komt via de boomgaarddeuren.

Mijn keukenkast staat vol met wit serviesgoed. Ik mag het graag gebruiken en pas het met een beetje kleur aan. Dan kan ik vrienden of familie steeds weer verrassen met een andere sfeer aan tafel.

Het vogeldoosje

Gisteren een mooi zacht roze glazen doosje gekocht met op het deksel vliegende vogels. Dit vroeg om een mooi plekje nu met de pasen.

Waar ik het neer ga zetten, dat weet ik nog niet. Wellicht in het logement. Daar hebben we gebruik gemaakt van o.a. Ossenbloedrood, je weet wel die diep donkerrode kleur van oudsher.

Het doosje vroeg om een vervolg met vogeltjes. Kleine eitjes, veertjes en.... doen de rest.

Van iets kleins kun je al heel erg genieten

"Op e Strun"in Leeuwarden

14 maart, na een ochtendje hard werken in de tuin hebben we even zin om te gaan strunen, op naar de vlooienmarkt in Leeuwarden. Dat is altijd feest, zoeken naar datgene wat je mooi vindt. Het is leuk om daar te kijken om de vondst van de dag op te doen. Straks met de open duer dagen willen we natuurlijk toch weer een hele leuke verrassende verzameling van allerlei brocante spulletjes neerzetten.

Maar natuurlijk zie ik ook weer veel wit, morgen ga ik dat in een kastje zetten en fotograveren. Dan kun je meegenieten van mijn aankopen.

Het was druk en er waren veel verzamelaars, maar ook de leuke kramen met ontzettend veel troep, waar dan één mooi geliefd stuk tussen ligt voor een koopje.

Dan ga je helemaal gelukkig naar huis, en nagenieten van alle brocanteschatten.

Zondagochtend, rustdag.......

Zondag, 14 maart. Hoezo rustdag. De tuin wacht, we hebben er zin in om na vrijdag en zaterdag nog een frisse neus te halen. Ik weet het, het is fris maar als je aan het snoeien, ruimen, verplanten, scheppen enzovoort bent dan verneem je geen kou. Een voorzichtig ochtendzonnetje komt door de wolken. Het is heerlijk om te zien hoe alles naar boven komt. De neuzen van de narcissen zijn aan de slootkant zichtbaar. De helleboris is laat vanwege de vele sneeuw op zijn kop, maar goed, hij doet zijn best en is prachtig.

En dan de kippen, ze kunnen weer los. De buizerds en Havikken hebben weer wat anders op het menu dan kip. Het heeft deze winter ons een kip gekost. Sneu, we hebben ze dan ook lange tijd binnen gehouden. Maar nu kunnen zij ook hun poten strekken. De jonge kippen zijn nog wat schuw, maar ook zij zullen wennen aan het scharrelen in vrijheid. Trouwens ze leveren al weer eitjes. Deze smaken ook lekker als ze buiten scharrelen.

Vanochtend in de tuin, koffie tussendoor en schonen en rooien, verhakselen, werk maar ook heel fijn om zo te kunnen genieten van je eigen erf.

Vrijdag - Lisanne-dag

Lisanne komt haar hele leven regelmatig op de boerderij. Ze weet al niet anders meer dan dat hier altijd wel iets te doen is. Vrijdags komen er vaak nieuwe gasten in het Logement en dan maken we het samen nog even gezellig, of we bakken iets lekkers als verassing.

Maar vandaag hadden we een heleboel te doen. De groentetuin is nog complete chaos. Wat hebben we hard gewerkt. We hebben onkruid getrokken, de koude bak schoongemaakt, compost geschept en ja hoor.... knijp je neus maar dicht, mest geschept. Verdeeld over de schoongemaakte vakken. Wat kan ze goed helpen. Uit school gaan de laarzen en de overal met haar naam aan. De schep, de bezem en de hark met kruiwagen staat al klaar. Aan zo,n hulp heb je tenminste iets.

We hebben in de koude kas al de eerste slaplantjes geplant en zaad gezaaid. Over een paar weken komen de radijsjes, de Franse salademix en raapsteeltjes op. Ik ben benieuwd hoe het met de rode bieslook gaat, die hebben we ook gezaaid samen met de lenteuitjes. Dat wordt over een paar weken verse salademix uit eigen tuin.

Lisanne kreeg het koud, ze is naar binnen gegaan, dan maakt ze een glaasje ranja voor ons twee, en heel gezellig ook een schaaltje met iets lekkers klaar.

We hebben een heerlijke dag gehad met elkaar.

Na hard werken

Na een dagje hard werken is het heerlijk om je hoofd leeg te maken. Geen actie maar lekker op de bank, een capucino, een wijntje, een kaarsje aan ..... morgen komt er weer een dag.

NIEUWE DAG,NIEUWE KANSEN

Vandaag 7 maart is het een stralende dag, veel zon, een strakke blauwe lucht maar.... het vraagt nog om een dikke jas en sjaal.
Ik kan het niet laten om alvast de eerste voorjaarsboden in een aantal potten te zetten. De voorjaarskriebels komen. Deze week ook maar de eendenkorf plaatsen in de sloot. De eenden scharrelen en zijn op jacht naar elkaar het zal vast niet lang duren dan krijgen zij ook de voorjaarskriebels.

Een vriesnacht en violen die hun kop laten hangen. Maar langzaam in de ochtendzon ontstaan dauwdruppels en ontvouwen de violen zich. Bij de voordeur en in de hal is het altijd weer leuk om iets te bedenken. Buiten een tapijtje van mos, stoere takken en tere het lijken wel papieren sereen witte bosviooltjes. Ze bloeien met hun onschuldige ogen en heten je welkom bij de deur.

Binnen een stilleven met regoutservies, stro en mijn handgemaakte eieren. Hoe........ lees verder onder wonen in witten en grijzen en buitenleven.

Natuur is mooi, tegen het eind van de winter staan de sneeuwklokjes vier in de kou. Sneeuwklokjes heb je in vele soorten, soms ook met een dubbel kelkje. Het is een teer en maagdelijk rokje met een klein groen randje. Wat zijn ze prachtig.