Een dagje uit....voelt als een week vakantie

T'is altijd een beetje een geregel om weg te komen van huis. De oppas  voor Storm geregeld, die hem uit zal laten, zijn hapje en drankje verzorgd. Nog even langs de buren, informeren naar degene die nu ziek in het ziekenhuis ligt en melden dat we s'avonds toch echt weer thuis zijn en een laatste cappuccino aan de keukentafel met Jan, ook hij gaat de dijk over op weg naar Winkel.

En dan zitten we echt in de auto op weg naar vrienden in Delft. We besluiten om de dijk te nemen en niet voor de polder te kiezen. Een geweldige keuze, de mist trekt op en het wordt een prachtige dag met zon. We laten het Friese landschap achter ons, en halverwege de afsluitdijk maken we een stop. Want wat is het licht prachtig, nog nooit zo'n lichtval gezien. Een bijzondere ervaring van een prachtig lichtspel van de zon, de mist in de verte en de mooie stilte van dit enorme weidse watergebied.

In woorden kan ik de beleving niet vangen, de nietigheid van onszelf, de grootsheid van dit schouwspel, de mystiek,  maar gelukkig met mijn camera kan ik het enigszins in beeld vastleggen.

We laten dit prachtige gebied achter ons, zo bijzonder om te weten en af te vragen hoe het toch mogelijk is dat zovele arbeiders, steen voor steen verlegd hebben, jaren van noeste arbeid om een weg te maken door de zee van  Friesland naar Noord Holland.  We rijden Noord Holland binnen met de prachtige kleuren van de herfst en de steeds drukker wordende verstedelijking. een enorm contrast wat soms ook mooi is in zijn eigentijdse eigenheid.

En dan zitten we zomaar achter de koffie en bij kletsend achter een kop koffie in Delft bij de ene helft van onze vrienden.. Heerlijk om te kunnen genieten van een oude vriendschap. Hans en ik gaan Delft in op weg naar het Lambert van Meerten huis, waar een wintermarkt is met veel antiek en je kunt proeven van de sfeer en de naderende kerst. Daar is ook Toos, de andere helft van onze vrienden, Zij wonen bi het centrum aan De Schie, heerlijk om zo wandelend langs het water het oude Delft binnen te stappen. Even moeten we er goed aan denken waar we lopen, want genietend, en kijkend naar al dat moois vergeten we menigmaal dat een stad als Delft meer bevolkt wordt door fietsers die zich overal doorslingerend hun eigen weg zoeken.  Ja dan kun je in al je verwondering toch echt niet zomaar midden op straat gaan staan.

 

 

 

En dan staan we zowaar voor het Lambert van Meerten huis. Lambertus Anthonie van Meerten wordt op 29 juli 1842 geboren als oudste zoon van Huibert Eliza van Meerten en Dina van der Willigen. Er volgen nog drie jongens en vier meisjes. Het gezin woont aan het Noordeinde 25–29 in Delft, waar ook de distilleerderij (branderij) van de familie, gesticht door de grootvader van Lambert, is gehuisvest.
Lambert van Meerten gebruikte zijn vrije tijd voor het verzamelen van kunstvoorwerpen. Als verzamelaar had hij aanvankelijk een voorkeur voor muziekinstrumenten en later voor bouwfragmenten, Delfts aardewerk en vooral meubilair. Lambert raakte steeds meer geïnteresseerd in het meubelmakersvak, durfde het aan voorwerpen te restaureren en toonde zelfs vaardigheid in het maken van zitmeubels. Met name in het draaien van hout was hij bedreven.
De collectie van Lambert kreeg spoedig zo'n omvang dat zijn woning aan het Noordeinde 27 (hij woonde in het ouderlijk huis) te klein werd. Het idee ontstond een patriciërswoning in zeventiende-eeuwse stijl te laten bouwen, waarin, in nagebootste oud-hollandse interieurs met eiken betimmeringen, zijn originele bouwfragmenten ingepast moesten worden, gecompleteerd met nieuw werk in oude vormen. Dan kwamen ze immers het best tot hun recht.
Op 1 april 1892 verzocht Lambert van Meerten officieel bij de gemeente Delft om toestemming voor de afbraak van het pand Oude Delft 199, een gewoon grachtenhuis met de eigenaardigheid dat het voortuintje had, jarenlang bewoond door burgemeester mr. Johannus van Kuyk (1819–1885). De vergunning werd zonder problemen verleend. De bouw begon in april 1892 en eindigde precies een jaar later. Zijn woonhuis werd een passsende omgeving voor zijn grote kunstcollectie. Kortom, gebouw en collectie behoorden samen een harmonieus geheel te vormen. De bedoeling van Van Meerten was om het pand na zijn overlijden te bestemmen als museum van kunst en kunstnijverheid. Dit museum heeft bestaan tot 2010, toen de collectie werd opgenomen in museum Het Prinsenhof. Het gebouw wordt nog wel gebruikt voor speciale gelegenheden. Het gebouw is aangekocht door de Hendrick de Keyser stichting. Zij hebben vele monumenten aangekocht en gerestaureerd om te behouden voor de toekomst.



Genoten van het huis, iemand gesproken van de Hendrick de Keyser stichting en de prachtige antiek van o.a. Toos bezocht, voldaan met een prachtige oude kerstbal keren we terug naar het huis aan de Schie van onze vrienden. Met de prachtige laatste zon laten we dan ook het oude stadscentrum achter ons.

 

 



 





Heel even komt de gedachte aan Venetië op. De prachtige witte gebouwen, de deuren en de weerspiegelingen, maar dit ligt hier gewoon voor mijn voeten, hoe mooi kan een Nederlandse dag eruit zien.

 

 

Bijkletsend, een wijntje en heerlijk eten met elkaar maakt de dag helemaal goed. En het is al een eind in de avond als we terug rijden naar huis. Voldaan, nagenietend en het gevoel alsof we op vakantie zijn geweest komen rijden we ons eigen historisch stadje in om even later de sleutel om te draaien in een mooi grachtenpand....... "thuis".