Weekend van slow motion, speed, kampioenen. zandbaden, en..... eindelijk weer rust

Een warm weekend waarin we verkoeling zoeken onder de bomen, genietend van de tuin en alles wat groeit, bloeit en leeft. Nu met deze warmte (je hoort mij niet klagen) komt het leven soms traag op gang. Tere vlinders die van bloem tot bloem gaan, de zoete nekt ar opzuigend. Slakken (in grote aantallen aanwezig) ontlopen traag de zon, zoekend naar een schuilplaats in natte en donkere hoeken van de tuin. In de berken met hun zilverwitte huid op de stammen slingert een donkerpaarse, bijna zwarte rambler roos. Hier en daar piepen de zilveren zaaddozen van de clematis hier vrolijk doorheen. In dit vogelbosje, de plek waar onze Wanda (de trouwe viervoeter van 14 jaar, kampioen lange afstandwandelaar) deze zomer haar eigen plek heeft gekregen is door de jaren heen een prachtige schaduwplaats ontstaan, dicht begroeid en bewoond door grote kolonies vogels, mussen en koolmezen. Het is de favoriete plek van de kippen, ze graven kuilen in het zand, liggen in de zon en schurken tegen elkaar aan. Om verkoeling te zoeken strooien ze rijkelijk rond met zand, hoog op smijtend, ik snap er niets van, zonder ook maar zand in hun ogen te krijgen. Met een boek en cappuccino is het heerlijk verblijven, alhoewel ik niet te lang wil zitten, plukken in de tuin, water geven en uitgebloeide bloemen wegknippen is een heerlijk ritme. Eigenlijk houd ik van deze traagheid.






Maar niet iedereen deelt mijn voorliefde van rust stilte en het getrek in de tuin. Kinderen groeien op, ze groeien en gaan hun eigen weg, de weg van snelheid. Een van mijn zonen is gek op snelheid, altijd al geweest. Toen hij vijftien was had hij twee krantenbaantjes, werkte als vakkenvuller, ging naar school en had één grote liefde, de kartbaan. Dit tot grote schrik, maar goed ik ben een voorstander van zelfstandigheid en individualiteit. De afspraak was dat hij deze sport zelf moest bekostigen;. Dat deed hij, hij reed op verschillende kartbanen hier in het Noorden, wist per maand de baanrondes te winnen en reed vervolgens weer gratis een aantal keren. Daarna ging hij langzaam beseffen dat het een dure sport was en langzaam kwamen er ook andere interesses in zijn leven, hij bouwde een eigen zaak op, werd ondernemer en daar stak hij al zijn vrije tijd in. De laatste jaren begon hij weer te karten, bouwde zijn eigen karts, ging oefenwedstrijden rijden en dat ging steeds beter, vorig jaar was hij in zijn klasse Nederlands Kampioen. Nu was het weer zover, een wedstijd in Emmen. Dat is voor ons redelijk dichtbij en vanochtend reden we in een zinderende hitte richting Emmen.
Ja en dan kom je daar, mam , de laatste wedstrijd is om 16.00 uur en ik ben tot nu toe eerste. Ja mam, en weet je, geen nieuwe banden gekocht, ik rijd dit weekend met de ingegooide benzine en daar moet ik het mee doen. (Grappig, zuinig en toch geloven in zijn eigen kunnen). Glunderend inspecteert hij samen met zijn maten de kart. Schroeven aandraaien, ketting smeren, banden meten en wat al niet meer. Dan is het zover, daar staat hij klaar, bij de startbaan scheurt hij weg, een moeder achterlatend die hoopt dat hij heelhuids de eindstreep behaald. En eerlijk is eerlijk, ik hoop voor hem als eerste. Oorverdovend lawaai, blauwe uitlaatgassen stijgen op, en rubber vliegt je om de oren in de bochten, scheurt Hylke met hoge snelheid en maakt zijn rondes om als eerste (jawel ik ben wel trots) over de eindstreep te komen. Een maat van hem had pech, zijn kart liet hem in de steek en dat is balen. Enigszins opgelucht ben ik blij dat het weer achter de rug is, blij dat hij weer heelhuids deze dag heeft doorstaan want het gaat oerendhard.

De inspectie pikt de eerste twee die over de streep gaan eruit voor controle van de karts, dit in verband met geknoei met de karts. Het wordt goedgekeurd. En dan de prijsuitreiking, want je gaat natuurlijk voor de beker. En ja hoor, ook deze keer was Hylke weer nummer een. Nog 2 wedstrijden dit jaar, een in België en een in Oss, nou wie weet wordt hij ook dit jaar weer Nederlands kampioen. Heb jij ooit gekart, voor de lol, die karten rijden als een slak (alhoewel ik vroeger dacht dat ik scheurde over het wegdek) De wedstrijdkarten maken hoge snelheden en dat maakt mij toch enigszins bang, maar goed, ooit heb ik mijzelf beloofd om de jongens op te laten groeien, hun eigen weg zoekend nietwaar.







Thuis verdwijnt de onrust en langzaam verdwijnt het geluid van die draaiende motoren en nemen de vogels het over, de benzinegeur vervliegt en de rozengeur blijft hangen tot diep in de nacht. Langzaam keert de rust buiten en binnen in mij terug.