Brocante en de logeerpartij van de grote vakantie

Afgelopen weekend zijn Hans en ik al vroeg op pad gegaan. Bakkeveen had een extra rommelmarkt, en je weet het maar nooit. Er stonden veel kramen, maar je moest goed zoeken om toch iets te vinden. Al meer mensen gehoord die het ook tegen vonden vallen, echt veel rommel, maar toch nog een paar kleine schatten gevonden. Natuurlijk, kleine spitse schoenspanners, die gekke tik van mij om ze toch maar weer mee te nemen. Een ovale schaal en een klein kralentasje, heel schattig. Wie weet op welk feestje dit kleine tasje is geweest.

Zondag zijn we naar Annen geweest. Het was warm, gezellig en druk. Daar hebben we genoten, veel serviesgoed kunnen vinden en een prachtige houten bak. Die zullen jullie nog wel een keer zien. De houten bak bleek nl.na een grondige inspectie wat houtworm te bevatten. Dus nu even apart gezet in de houtworm behandeling, hij stinkt nu uren in de wind, dus nog even geduld. Alhoewel jullie het niet kunnen ruiken, dat snap ik, maar het is niet te harden, dus een foto maken, daar wacht ik nog even mee.
Op terug weg kwamen we ditjes en datjes tegen, een kleine brocantewinkel in Zuidlaren. Daar kon ik het witte emaille rekje, officieel voor de pannendeksels niet laten liggen. Hij hangt nu in mijn oude keuken naast de schouw, gevuld met treefjes.






Zondag zijn we doorgereden om ook Lisanne op te halen. Zij blijft deze week logeren. Wat minder tijd om bezig te zijn met dit blog want we zwemmen, we eten buiten, we shoppen, we scharrelen in en om huis, we nemen zo af en toe een duik in de vaart, jawel en klimmen met het keukentrapje er weer uit (geen gezicht) en .... allerlei dingen die Lisanne weet te verzinnen, ze neemt me mee op sleeptouw. We laten het deze week lekker over ons heen komen, het is eenvoudig genieten.

Ontmoeting bij de sluis

Zaterdagochtend, in de verte komt een pracht van een schip aanvaren. We zien het al: niet zomaar een schip, maar een varend monument. Het voordeel van wonen aan de Turfroute is de traagheid van het varen. Men moet laveren, zeker met een grote boot door de vaart, op bredere delen kan men elkaar goed passeren en er zijn dan ook grote, lange aanlegsteigers gemaakt. Daar kunnen boten aanleggen om een nacht, of een paar dagen te verblijven. Zo hebben wij een wisselend buurtschap in de zomer. Booteigenaren varen hier uit het hele land. Zij zijn op doorvaart naar de Friese meren of naar Drenthe. Dit grote schip moet de tijd nemen om door de sluisen te komen, dat geeft gelijk de kans om een praatje met de "schipper" te maken.









Een enthousiaste schipper geeft mij een hand en stelt zich voor als Tjalling. Hoe toepasselijk, de straat, vroeger het jaagpad waaraan wij wonen en waaraan hij afmeert heet ook Tjalling. Hij wordt nog enthousiaster als hij door krijgt dat ik geinteresseerd ben in deze monumenten, deels weet hoe moeizaam het is om deze monumenten te onderhouden en in de vaart te houden.

Het schip is een stalen klipperaak, en vaart onder de naam "Regina". Hij is gebouwd in 1908 op de werf van Appelo te Zwartsluis. De Regina heeft een lengte van 22.70 meter en is 4.85 breed. Het laadvermogen is 98 ton. Een flinke jongen dit schip en vervoerde ooit Turf rondom Amsterdam.
Deze klipperaak is gebouwd rondom 1900. De klipperaak is een nederlands zeilend binnenvaartschip. De klipperaken zijn, evenals de (binnen-) klippers, aken en tjalken, stalen/ijzeren zeilschepen met een plattebodem, een gaffeltuig en twee zwaarden.
Het type is eigenlijk afgeleid van de Nederlandse binnenvaartklipper. De klipperaak onderscheidt zich van de (binnen)klipper door het achterschip. In plaats van een teruglopend achterschip en het hek achter de roerkoning, heeft de klipperaak een vol en rond achterschip met aanhangend roer, zoals de aak. Hieraan dankt dit type schip zijn bijnaam, de klipper met een peerdekont.
Daarom heeft het schip van oorsprong geen stuurwiel maar een helmhout waarmee gestuurd wordt. Door dit volle achterschip had het schip ook een groter achteronder dan de klipper, zodat er meer leefruimte was voor de schipper en zijn gezin. Verder is de kop van de klipperaak vaak minder spits dan van een vergelijkbare klipper. Over het geheel genomen is de klipperaak daarmee een "voller" schip dan de klipper. Klipperaken zijn gebouwd op verschillende Nederlandse scheepswerven tussen ongeveer 1890 en 1930. Het afmetingen variëren van 17 x 3,5 m tot 30 x 5,5 m. Sommige klipperaken zijn naderhand verlengd om zo meer vracht te kunnen vervoeren.

Tjalling woont met vrouw en 2 kinderen op deze klipperaak en hun ligplaats is in Gouda. Ik wordt uitgenodigd in het kombuis, kan een paar foto,s nemen van het nog authentieke interieur en wordt weer helemaal blij van het zo herkenbare enthousiasme van de eigenaar van dit schip. Ook wij bewonen een monumentale boerderij, opgeknapt met eigen handen en ik herken het enthousiasme van Tjalling. Dan is het tijd om door te varen, de sluiswachter, of brêgewipper in het Fries heeft zijn schaft er op zitten. Ik vaar een eindje mee, wissel adressen en nog gegevens uit over verenigingen die deze monumenten in stand houden. (Misschien kan ik deze ooit gebruiken om voor mijn werk een beurtschip te behouden).

Wat sta je hoog op zo,n schip, je vaart de sluis in, de sluiswachter sluit de deuren en laat het water door. Na een dikke 5 minuten is het waterpeil op gelijk niveau en kan ik zonder moeite de wal opstappen.

Het schip vaart langzaam de geopende deuren en brug door, we zwaaien zoals je vroeger afscheid nam aan de kade, kijk ze na en wens hun viertjes in gedachten een behouden vaart.

Het komt zomaar op je pad

Vandaag, mijn vrije dag. Lisannedag, maar Lisanne is op vakantie dus ik kan mijn eigen dag indelen. Na wat onwennig gescharrel in de ochtend, nog even langs mijn werk en dan de boodschappen. Maar boodschappen doen is leuk als je het combineert met de kringloop. Op zoek naar wit aardewerk, andere onverwachtse dingen die misschien op mij staan te wachten. En ja, daar tussen allerlei potjes, vaasjes en allerhande spulletjes (niet om aan te zien) stond zij op mij te wachten

Heel sereen en verstild. Stilletjes tussen een paar grote schreeuwerige vazen, een beetje op de achtergrond. Je moest goed kijken om haar te ontdekken. Zij die al haar leven lang met het kind op de arm bescherming biedt, zorgt zonder ooit een woord te wisselen. Zij waar ik iedere vakantie naar op zoek ga, waar ik ook ben een kerk binnen loop . In die grote immense vaak koele ruimte zoek ik haar, tussen allerlei kamertjes met beelden, daar in die kerk en in dat vreemde oord. Daar steek ik altijd weer dat ene kaarsje aan, voor jou die altijd dicht bij mij is, in mij is.

Pak haar voorzichtig op, zij staat op een wat schuine, wiebelige plank, zo zuiver, beschadigd door het leven wat ze al heeft geleid. Maar o zo mooi, geen kleur, niet opvallend en niet groot, maar fijntjes, eenvoudig en heel sereen creme/wit van kleur. Loop verbaasd naar de kassa om beschaamd de lage prijs te betalen en geef het meisje een fooi voor in het fooienpotje.

De reis naar huis, ik had het idee dat mij niets meer kan overkomen, en thuis geef ik haar een plekje. Nu kan ik elke dag een kaarsje bij haar branden voor jou die mij zo dierbaar is, in mij is.

Vandaag was het een "hemelse" dag.

Binnenhalen van het doorleefde tafeltje

Deze week ben ik naar Echtenerbrug gereden. Dat was ik al lange tijd van plan. Heel vaak waren wij door Echtenerbrug gereden en daar kwamen we dan langs het winkeltje van Geartsje. Een klein winkeltje vol brocante en soms ook nieuwe woonaccesoires die pri,a passen bij brocante spulletjes.
En nu was het zover, gewoon tijd gemaakt om langs te gaan. En ja dan snap je het al, daar vond ik naast een emaille kan, een regout treefje en wat heerlijke zeepjes een prachtig doorleefd tafeltje. Dat tafeltje heeft schijnbaar op mij staan te wachten, dat kon niet anders.

Een gouden middag, een mooie vondst een leuk gesprek met Geartsje waarin ze mij de tip gaf om even bij het gemaal in Echten te gaan kijken. Een mooie en bijzondere plek, waar nog een verhaal de ronde gaat, aan de oevers van het Tjeukermeer en waar nog een heus huiskamercafé stand houdt.

Weet nu waar het is, en binnenkort ga ik terug naar die bijzondere plek daar aan het Tjeukermeer, eerst maar weer op huis aan en een plek zoeken voor dat prachtige tafeltje, mooi van lelijkheid. Een plekje zoeken zal dan ook niet moeilijk zijn.

Een middagje stappen

16 Juli, vrijdagmiddag, een stralende zon waarin hans en ik genieten van een uurtje rust in de boomgaard. De kippen en kuikens in de ren zijn nog steeds druk bezig in hun ren op zoek naar wormpjes, vliegjes en een sprietje groen. De moeder(s) hebben de kuikens geleerd te krabben, te pikken en te speuren. De tijd is rijp om op onderzoek te gaan in de wijde wereld.

We besluiten om de deur open te zetten om de "wereldreis" maar eens aan te gaan. Wij blijven in de buurt omdat de roofvogels altijd nog wel een gevaar vormen en we verwachten ook niet dat de eerste ontdekkingstocht gelijk naar de andere kant van de wereld zal zijn. Kippen(moeders) zijn voorzichtig, eerst wordt er goed gekeken of de kust veilig is en een voor een volgen de kleine pubertjes hun moeder. Als het hele stelletje eenmaal buiten staat, weten ze even niet hun richting te bepalen. Zo groot, zo wijd, zo ruim, waar zal ik heen gaan. Ze vliegen alle kanten op dat stelletje pubers, maar met drie moeders krijg je geen kans. Binnen een paar tellen zijn ze bij elkaar gehaald en wijst moe op de goede plekjes waar de lekkerste hapjes te halen zijn.

Het is gelukkig een ongeregeld zootje om te zien, bruin zwart en creme gespikkeld, felle oogjes, snelle pootjes en lange dunne nekjes. Nog even en dan zijn het volwaardige kippen.


De "minst schone"maar meest vertederende nemen we even in de hand, al zijn felheid komt naar boven, zijn drang naar vrijheid is groot als jonge puber. Een minuutje voor de foto en dan mag hij zijn eigen wereld weer instappen.

Vervoer over het water

Ons huis staat aan "De Turfroute", vroeger een kanaal gegraven voor het vervoer van Turf.
In een grijs verleden bestond zuidoost Friesland voor een groot deel uit onbewoonbare moerassen. Alleen op hoger gelegen (zand)gronden was bewoning mogelijk. Dat waren dan ook de plekken waar de eerste bewoners hun woonplaatsen stichtten. In de loop van vele jaren was in de drassige gebieden veen ontstaan. (Veen bestaat uit samengeperste plantaardige resten.) In de Middeleeuwen ontdekte men dat gedroogd veen (turf) goed kan worden verbrand. Lange tijd, zelfs tot in het begin van de vorige eeuw, werd turf gebruikt als brandstof voor bijvoorbeeld het verwarmen van huizen. De vraag naar turf was groot, zodat met de winning en verkoop van turf geld kon worden verdiend.

In de tweede helft van de 16e eeuw is vanuit Heerenveen de vervening van zuidoost Friesland begonnen. Rijke zakenlieden kochten de veengronden op. Er zijn daarbij samenwerkingsverbanden ontstaan zoals de Schoterlandse Compagnie en de Opsterlandse Veencompagnie. De eigenaren van de veengronden (verveners) namen arbeiders aan voor het afgraven van het veen.

Het winnen van turf was zwaar werk en het werd slecht betaald. Vaak moesten de arbeiders hun levensmiddelen ook nog tegen te hoge prijzen bij de verveners inkopen (gedwongen winkelnering). Ook kwam het regelmatig voor dat de vervener een café uitbaatte en daar het loon aan de arbeiders uitbetaalde. Daarbij werd een deel van het geringe loon door de arbeiders ter plekke omgezet in alcoholhoudende consumpties, met alle gevolgen van dien. De veenarbeiders leidden vaak een miserabel en armoedig bestaan. Deze misstanden hebben bijgedragen aan de opkomst van het socialisme in zuidoost Friesland.

Bij de vervening van zuidoost Friesland zijn, met de schop, vaarten en wijken gegraven om vrachten turf per schip naar de plaats van bestemming te kunnen vervoeren. Een bekend voorbeeld daarvan is de Opsterlandse Compagnonsvaart. In de loop der tijden werden de vaarten en wijken door economische ontwikkelingen steeds minder gebruikt en voor een deel zelfs gedempt. Vanuit de pleziervaart ontstond in de zeventiger jaren van de vorige eeuw weer belangstelling voor de vaarwegen in zuidoost Friesland. Stichting De Nije Kompanjons heeft zich ingezet voor de instandhouding en het opnieuw bevaarbaar maken daarvan.
Dat was een goed ding, stel je eens voor dat dit vaarwater was gedempt of de bruggen vervangen waren door vaste lage bruggen, dan vaarde er geen boot meer door het kanaal.
Als wij nu in de boomgaard zitten (of vanuit het logement) dan vaart er regelmatig een boot voor het huis langs om even verderop te wachten voor de sluis. Boten van toeristen, maar ook boten met de vreemdste zaken, vervoer van hout, of vervoer van opgeviste materialen van de bodem, of jonge jongens(bewoners) die hun kans schoon zien om door te varen met hun bootje. Het is genieten van het leven aan en op het water, de aalscholvers, meeuwen, eenden en waterkipjes, vissen die hun kop boven het water uitsteken en jongeren die een hengeltje werpen of met deze hete dagen de vaart als zwembad gebruiken en met gebruik van het huishoudtrapje de wal opklimmen.

Zon, water, riet, boten, Sloten en een ijsje met als slot , de schandpaal.

Lisanne bleef een weekendje logeren. Dat is altijd feest. Zoveel plannen, zoveel ideeën en altijd weer moeten we keuzes maken wat we gaan doen. We waren het er snel over eens. Als je hier in Friesland woont, dan zoek je met dit weer het water op. Friesland, bekend om zijn meren heeft vele strandjes langs het water. Vele mensen ons idee delen, maar gelukkig weten we een klein strandje bij het Slotermeer. Het is niet meer dan gras, een aantal bomen, zand, riet en veel water. Vroeg hadden we thuis ons broodje op, de kippen gevoerd en van drinken voorzien, de tassen gepakt met broodjes, limonade, handdoeken, tennisracket en zwemband. Op weg naar het koele water, de wind en de botenAls je Sloten binnenrijdt is het eerste wat je ziet de enorme hoeveelheid Tjalken, die klaarliggen om uit te varen. Een feest om te zien. Maar zelfs voor het varen op het water is het te heet. De boten liggen in het riet en de meeste bootbewoners dobberen zelf rond in het water.

Het valt mij op dat deze plek aan het Slotermeer niet erg bekend is, behalve bij bewoners. Heerlijk rustig, veel zon, en we hadden een prima plek in de schaduw van een boom. Het was een dag van veel zwemplezier, af en toe een balletje slaan, lezen en onze proviand opmaken. Een dag die voor dat je het weet om is, en we besluiten om een uur of zes nog even het stadje in te lopen om een ijsje te nemen op het terras.





En natuurlijk gaan we een ommetje door het stadje maken. Lisanne kan het niet laten om de vesting op te klimmen richting kanon. In 1588 probeerden de Spanjaarden het Friese stadje Sloten te veroveren. Zij verstopten zich in een bierschip om zo ongezien de stadsmuren te passeren. Door heldhaftig optreden van de Slotenaren werden de Spaanse overvallers onschadelijk gemaakt. Het kanon heeft natuurlijk een grote rol gespeeld om Sloten te beschermen. Het bierschip is helaas niet meer te bekennen, misschien leeg gedronken met dit warme weer.






Het stadje is nog Authentiek en bezit vele monumentale panden en is onderdeel van de Elfstedenroute. Het is een leuk stadje, het kleinste stadje van Friesland en we genieten van het ommetje, met de molen, de stokken die klaar staan voor de vissers om de fuiken vast te zetten, de uithangborden, de klinkers en het schavot. En die proberen we uit, jawel daar sta je dan te kijk voor heel Nederland. Waarom..... dat blijft een vraag.

Was ze schuldig bevonden aan het ronddobberen in het Slotermeer ten tijdden van heete dagen om hierin hare hoofd koel te houden en hare voeten te wassen in onschuld?????? Schuldig of onschuldig, dat blijft altijd de vraag..... Maar aan Lisannes gezicht te zien draagt ze haar straf als een ware heldin.

Vrijdag, Lisannedag, en een warm welkom

Vrijdag is voor mij een "vrije dag". Vrijdag is het "Lisannedag", de schommel staat al te wachten in de ochtendzon en de klaprozen komen op, steken al dapper hun hoofd boven het maaiveld uit. Niets heerlijkers dan met een broodje op de schommel te dromen.

Vrijdag is het ook de dag dat het Logement weer nieuwe gasten verwacht, dus poetsen (ja ook dat hoort erbij), de bedden opmaken met gestreken lakens en kussenslopen, iets lekkers neerzetten onder het stolpje en een warm welkom met een bloemetje uit de tuin. Dan is het zomaar half drie, het logement vol verwachting, klaar voor de nieuwe gasten.









Lisanne heeft haar schommel in gebruik en wordt het schommelen nog lang niet moe. Maar het is tijd om samen van een glaasje met iets lekkers (dat hebben we verdiend)te gaan genieten van de kleine dingetjes. Boontjes plukken, aardbeien uit de moestuin halen voor op het ijs, en een duik in haar zwembad.

Zo krijgen wij de dag wel om, en morgen, ook dan is Lisanne er. Ze blijft dit weekend heerlijk logeren. Ik denk dat we dan het koele water van Friesland op gaan zoeken.

Brocante, ochtendgloren en een stelletje veelvraten

Je hebt nu eenmaal avondmensen en ochtendmensen, ik behoor bij de laatste groep. De voorliefde voor het vroege opstaan heeft ook zijn voordelen. Ten eerste heb ik dan veel energie, alhoewel ik wel houdt van een rustig begin van de dag, zoals jullie weten met een ochtendwandelingetje, op het erf.
Maar als zoals het afgelopen weekend er een rommelmarkt in de buurt is, zijn wij er als de kippen bij. In Bakkeveen is iedere eerste zaterdag van de maand een rommelmarkt door het dorp heen. Als je vroeg begint dan heb ik altijd het idee dat er nog niets verkocht is (alleen maar een idee, want er bestaan echt mensen die nog vroeger op staan). Een prachtige zonnige dag die veel beloofd en zoals ik al her en der op de blogs gelezen heb, ik was niet de enige blogger met een voorliefde voor brocante. Waar ik vooral naar opzoek was, waren regout borden met een kartelrand, voor de bruiloft, en mijn verzameling aanvullen. Ik verzamel veel, maar wel heel selectief.
Ik spaar ook o.a. schoenmallen, maar ik vond geen mallen maar wel prachtige spanners, en nog een paar klompen met houtsnijwerk. Naast de schoenmallen verzamel ik ook zwarte, grijze en blanke klompen. Mijn ochtend was weer helemaal geslaagd toen ik ook nog een klein vierkant (merkloos) onderschaaltje heb gevonden. s,Middags ben ik nog bij Sils Home geweest, daar vond ik de andere paar klompen, kleine zwarte kinder klompjes met een erg spits snuitje en de blanke klompen met leer. Ja, die moesten echt mee. Ze vonden al gauw hun plek in huis bij de rest van de verzameling.





De dag begin ik door de week het liefst genietend van de ochtend, de zon die naar binnen schijnt, mijn ontbijtje en een kop thee. Dan valt de zon binnen op de kast. Het zachte licht van een hoopvolle dag, een boeketje bloemen, samengesteld uit bloemen die om de een of andere reden waren geknakt en een tweede leven leiden op een vaasje, helemaal opgevrolijkt door de zon.



Maar ook buiten schijnt de zon hier en daar, maakt het licht de voorwerpen levend,en een gouden gloed brengt warmte. Een blik naar buiten, een rondje erf, met een aantal gieters water langs de potten en de kippen voeren en water geven. Het blijft je allert houden voor de kleine veranderingen die een tuin biedt. Gelukkig zorgt de zon ook voor het wegwerken van die verschrikkelijke veelvraten, slakken, slakken, en slakken. Het is soms verschrikkelijk maar ik vertik het om ook maar enigszins met gif te strooien. Vanalles geprobeerd, schelpen, koffiedik en cacaodoppen, niets hielp. De cacaodoppen leverden een dubbel probleem, de kippen zijn dol op de doppen. Het lag overal, maar niet onder de hossta,s. Ik denk dat mijn volgende tactiek wordt, het nemen zoals het is. En heel misschien ga ik de slakken leiden. De hossta,s ga ik verplaatsen naar de slootrand. Daar kunnen de slakken lekker genieten en eten, uit mijn zicht, in de schaduw en lekker vochtig, de slak tevreden en ik tevreden. (een soort eten buitenshuis). Vervolgens ga ik een paar nieuwe hossta,s plaatsen op de vrijgekomen plaatsen. Hossta,s met bladeren die te hard zijn voor slakken, ze schijnen te bestaan. Voorlopig moet ik deze trage, glibberige slijmjurken nog maar accepteren. Het levert in ieder geval mooie foto,s op, en ach, gatenplanten hebben ook wel wat, als ze genoeg eten wordt het vanzelf kantwerk.