Alice in Wonderland, of......

Zaterdag en zondag, normaal een weekend waar niet gewerkt wordt maar met Sinterklaas in het museum weet je dat je dagen gevuld zijn. Toch kun je al vroeg genieten. Verbaasd over die prachtige witte wereld, kan ik het niet laten om met de camera een rondje over het erf te maken. Er is teveel om te fotograveren. De zon komt op, laat bladeren doorschijnend zijn, een schuurtje met ijsbloemen, en schermbloemigen veranderen in kerststerren (oh nee, daar hebben we het nog niet over, eerst de Sint). De groentetuin is verandert in een diepvrieskist, de groente hoeft alleen maar ontdooid te worden. Kolen kunnen er tegen, zeker de palmkool. Dit weekend is Lisanne bij ons te logeren (oftewel, werklogeren). Jazeker, ze is het hulpje van de goedheilig man, een hele eer, maar daarover later meer.













Zondagochtend trekt ze snel haar jas en handschoenen aan, amper tijd om te eten. Ze heeft namelijk iets bedacht. Jansen en Tielanus sprinten achter haar aan, gek van die witte wereld waarin ze nieuwsgierig rondstruinen. In de groententuin heeft Lisanne de bevroren waterton ontdekt. Ze gaat als een echte beeldhouwer hakken in het ijs. Bij de tafel graveert ze haar naam in de "sterren" van ijs die ze gemaakt heeft. Tielanus wil een knuffel en een aai, maar daar heeft ze echt geen tijd voor. Nu ligt op de bank een grote handgeschreven prijskaart, sterren € 0.10 cent en a.s. vrijdag dan graveert ze je naam erin voor € 0.25, die handelsgeest heeft ze vast van haar opa, die handelt in appels weet je nog daar aan de straatkant. Dus als je langskomt op vrijdag bij vriezend weer.....





















We hebben vanochtend iets meer tijd, maar om elf uur vertrekken we want dan verandert Lisanne in een minipiet en stapt de wereld binnen van Sinterklaas. Op terugweg zien we vaak de zon ondergaan, razendsnel. We genieten van de warme kleuren in de lucht, maar ook van de warme kleuren binnen in ons want dit was weer een vrolijke gekleurde dag die we met elkaar hebben gehad.

Het krieken van de "zon" dag

Het ontwaken van de dag is prachtig om mee te maken, zeker als deze een kleurige belofte met zich meebrengt. Ik wil nog graag de late herfst vasthouden, maar langzaam dringt de winter zich op. De kou van de nacht is in de ochtend goed voelbaar en laat zijn sporen achter, dauw, draden, en ijzige luchten waarin de koelere kleuren zich enigszins laten verdringen door de ochtendzon. Niets mooiers dan steeds opnieuw die ontdekking van de opkomst van de zon, je kunt er geen genoeg van krijgen.







Zeker op zo,n luie zondagochtend waar geen haast is geboden, geen werk die wacht, alleen maar gescharrel in de ochtend, een krantje, een rondje tuin en een kop koffie.s,ochtends kunnen wij de zon zien opkomen vanuit ons bed. Een vriend van ons heeft prachtige luiken gemaakt, wij sluiten ze zelden volledig, want dan hebben we het gevoel dat we de ochtend lichtshow missen. We staan nog steeds te twijfelen of we de luiken gebroken wit gaan schilderen. Van buiten af is het misschien mooier, alhoewel ik hou van de warmte van hout, maar ook dan zal ik ze licht moeten beitsen met wit, anders worden ze binnen een mum van tijd, licht geel/bruin.
De tijd zal het leren, kan er nog even over denken voordat ik de verfkwast pak.







Wanneer we binnen aan de tafel genieten van ons ochtend ontbijtje genieten we ook van de het kleine glazen schaaltje met een mooi hoog voetje en het langwerpige bakje met een zilverkleurig dekseltje, vorige week gekocht bij Yn e Steeg. De hartje met de kleine belletjes heb ik hoger op veilige hoogte gehangen aan de sleutel van de deur, buiten de grijpgrage pootjes van Jansen en Tielanus.









De ochtend begint goed, we gaan straks nog wat ruimen in de tuin, Hans gaat zijn appelvoorraad aan de straatkant bijvullen. Wonderbaarlijk kan dit nog steeds in goed vertrouwen, het geldpotje blijft trouw staan, en ook gevuld. Fijn dat dit nog steeds zo ouwerwets kan, zou niet graag het vertrouwen verliezen.

We willen vandaag nog even naar de vlooienmarkt in Eelde, lang niet geweest dus ik ben heel nieuwsgierig of ik er toch nog iets vind. Zo,n dagje gescharrel is altijd fijn, op je eigen tempo, geen haast en met volle teugen genieten.

"OP E STRUN" - Typisch Fries

Heerlijk een zondagje uit. Wij laten ons niet weerhouden door de gijze luchten. Het verstilde landschap ligt aan onze voeten om eens rond te "strunen". Een straffe wind, jagende wolken en de terugtrekkende kleuren van een lange zomer laten zich in al zijn schoonheid bewonderen. Vooral in het Noorden en het Lege Midden van Friesland zijn deze luchten het mooist. Enorme panorama landschappen rollen zich voor je uit, daar kan geen camera of film tegenop.
13 en 14 november is het weekend om "Op e strun" te gaan in de Greidhoek. Daar staat het winkeltje Yn e steeg te Easterwierum. Deze stond al lang op mijn verlanglijstje, dus een mooie gelegenheid om nu eens langs te gaan.

Een prachtig dorpje, ik wist het, we zijn al vaak in de Greidhoek geweest en vele lange dagwandelingen gemaakt. Toen wij weer door het landschap reden wisten we ook dat binnenkort de wandelschoenen aan moeten een wandeling staat hoog op het lijstje. Soepje mee, je boterhammen en koffie in de rugzak en gewoon door de weilanden banjeren, over de dijkjes en langs de brede sloten en de elfstedenroute, de kleine schilderachtige dorpjes binnen wandelen. Wij laten ons niet weerhouden door de winter, want dan is de Greidhoek ook prachtig. Dat komt binnenkort, maar eerst genieten van vandaag.

De vlag met de pompebleden wappert vrolijk in de wind, ook deze heeft geen last van de grijsheid van de dag. Het belletje klingelt als we aankomen bij: Yn e Steeg en de warmte komt je tegemoet. Een heerlijke "strun" door het winkeltje, sfeervol en mooie brocante. Het molenaarsbordje roept acuut de herinneringen op aan mijn jeugd, maar ook aan de tijd van onze kinderen, ook toen was molenaarspap nog steeds "de pap". Hoe het smaakt kan ik mij niet echt meer herinneren, ik geloof een beetje zoet, zonder echt een uitgesproken smaak.
Kon het niet laten om daar ook wat foto,s te nemen, een praatje te maken met Jantsje. We hebben elkaar vaak via het blog geschreven, grappig om elkaar dan even echt te ontmoeten. Voldaan stappen we de winkel uit met... dat zal ik van de week laten zien.







Een ommetje door Easterwierum, een slaperig klein dorpje, maar dat ben ik gewend, ook Hemrik is klein. Een prachtige pastorie, en als de komende winter een elfstedentocht wordt geschaatst, dan komen de schaatsers ook langs Easterwierum, dan zal dat slaperige dorpje bol staan van de fans, de schaatsliefhebbers en de dampende chocolademelk.
Om de hoek staat die prachtige volvo, een grote wens en als ik ooit eens, maar dromen moeten er blijven.
We dromen nog even van dat oude verwaarloosde café op de hoek, daar zien we wel een prachtig bed and brekfast in opdoemen, zou het van binnen nog authentiek zijn? We spoeden ons naar de auto, we hebben werk genoeg, geen nieuwe plannen maken, het is ook wel heel veel werk om een nieuwe start te maken met opnieuw beginnen op te knappen. Nee we zijn tevreden met ons eigen stekje en plekje, ook daar moet nog het nodige gebeuren.
We stappen na het ommetje in en gaan op weg naar Easterein, daar moet een leuk klein theehuisje zijn.










Onderweg paseren we een aantal nieuwsgierige dames, vlak voor een klein dorpje en zodra ik naar hun toeloop komen ze nieuwsgierig en huppelend aan. Zo onschuldig die jonge dames, ik hoop dat ze het goede vertrouwen nog lang houden. In ieder geval zijn ze fotogeniek, alleen die gekke gele flappen in hun oren, daar kan ik niet aan wennen.




In een dorpje onderweg staat een klein kerkje. Het is verbouwd tot woonhuis. Het lijkt alsof het zo uit Italië neergeploft is in Friesland. Het is vast een doopsgezind kerkje, meestal staan deze kerkjes verspreid door Friesland, en zijn vaak heel klein. De rozen houden de Italiaanse droom in stand. Ondanks de druppels, zij laten hun kop niet hangen en blijven vol vuur de warmte van de zomer vasthouden, tot de eerste vorst hun echt gaat inhalen.





Aangekomen in Easterein laten we ons verrassen. In een schooltje achter de onderwijzerswoning zit een prachtig theehuis. Een kop capucino met heerlijke scones (ja ik weet het, niet normaal, je hoort er thee bij te drinken) gaan we weer huiswaarts. En thuisgekomen pakken we de pakjes uit, steken de lichtjes aan en genieten verder, met de benen op de bank, onderuit met een glaasje wijn. Hoe heerlijk kan een zondag zijn.