Viooltjes, vol verwachting en vertrouwen op naar het voorjaar.

Viooltjes, traditie en cultuur



Het plantengeslacht Viola heeft door de eeuwen heen de aan­dacht getrokken. Ongetwijfeld komt dit door de bloemvorm, die menselijke gelaatstrekken vertoont. Bovendien komen Viooltjes als kleine, bloemrijke planten door heel Europa voor, in beemd en bos, in moerassen, op droge zandvlakten en duinen. Er zijn wel 400 soorten. In onze menselijke voorstelling zijn het tengere, vriendelijke plantjes. Giftige zijn er niet bij, noch boze bessen, noch verdachte wor­tels.
 

Viooltje in de Oudheid

Bij de Antieken vloeit de stroom van symbolen en beelden rond het viooltje ook rijkelijk. Viola is ook een bloem van de rouw. Persephone, dochter van Demeter en Zeus, van aarde en hemel, plukt viooltjes als zij naar de onderwereld wordt gebracht.

Het Maarts viooltje werd omwille van haar geur al door Romeinen en Grieken gekweekt. Bij Athene lagen uitgestrekte velden van zogenaamde zwarte viooltjes, waardoor de stad de naam kreeg van 'het naar viooltjes geurende Athene'. Ook als teken van waardigheid kennen wij de plant: de zeven dichters van de Pleïade (16e eeuw) werden met violen gekroond. Violen waren ook geschikt in de haarlokken van Euridice.

Napoleon en de viooltjes

Ook keizer Napoleon wist er­van. De Bonapartisten kozen de bloem als symbool van vertrouwen in zijn terugkeer van Elba, omdat hij gezegd had naar Frankrijk terug te keren, als in het voorjaar de viooltjes zouden bloeien

Laat een viooltje in de prille natuur een reuk afgeven, die zoet, maar van korte duur is, de heerlijke geur, die niet langer dan een ogenblik aanhoudt. Ook zo is het viooltje, vluchtig maar diep doordringend in ons geheugen.

Viooltjes op het eigen erf

 

Ook al is het nog wat vroeg, maar ik kon het niet laten. De tuin al een beetje opgeruimd hier en daar, want met een grote tuin is het natuurlijk nooit echt opgeruimd, en dat is ook goed. Het begint dan altijd een beetje te kriebelen om alvast wat bakken met violen te vullen. Heerlijk om zomaar een beetje lente in de tuin toe te laten, ondanks de grijsheid van een nevelige ochtendmist en een ietwat grijze dag.